De Ziektewet fungeert als ‘vangnet’ voor personen die geen werkgever (meer) hebben bij arbeidsongeschiktheid door ziekte of gebrek. Dit geldt dus ook voor werknemers met een contract voor bepaalde tijd dat afloopt tijdens de arbeidsongeschiktheidsperiode of zieke werknemers van wie de arbeidsovereenkomst tijdens de proeftijd is beëindigd. Voor werknemers met een vast dienstverband geldt dat de werkgever 104 weken loondoorbetalingsplicht heeft bij ziekte.
De zogenaamde 'vangnetters' zorgen inmiddels voor meer dan 50% van de WIA instroom (Wet Werk en Inkomen naar Arbeidsvermogen) terwijl deze groep slechts minder dan 20% uitmaken van het verzekerdenbestand.
Per 1 januari 2014 wordt een nieuwe financierings systematiek voor de Ziektewet geïntroduceerd. De lasten van vangnetters die arbeidsongeschikt blijven zullen straks worden toegerekend aan de laatste werkgever. Hoewel het effect van de wijzigingen pas per 2014 merkbaar is voor werkgevers, ontstaan de lasten die op werkgevers verhaald gaan worden op dit moment al. Door de berekening van T-2 (UWV 'kijkt' 2 jaar terug voor vaststellen van de premie) betekent het immers dat een premie in 2014 gebaseerd is op de schadelast van 2012. De werknemers die ziek uit dienst gaan kunnen dus een forse potentiële verhoging van de WGA lasten voor ziektewet vangnetters veroorzaken indien zij na 104 weken ziekte de WGA instromen.
Toerekening vindt plaats op basis van de 1e ziektedag, ligt deze binnen het dienstverband of binnen 4 weken na uitdiensttreding, dan wordt de uitkeringslast toegerekend aan de laatste werkgever.
De uiteindelijke hoogte van de publieke premie wordt volgens dezelfde methodiek vastgesteld als de reeds bekende gedifferentieerde WGA-premie. Dit gebeurt zowel voor de ZW- als de WGA-uitkeringslasten van flexwerkers en houdt in dat er per 2014 voor iedere werkgever in totaal drie verschillende gedifferentieerde premies worden vastgesteld.
Het belang van verzuim- en schadelastbeheersing neemt dus in belangrijke mate toe.